O meu viaxe ao courel:

A miña viaxe o Courel foi unha boa experiencia porque o pasamos mui ben,a ruta que fixemos pensei que iba a ser dura pero foi facil e aprendimos muitas cousas e botamos muitas risas a ora de comer subimos a un sitio alto e despois o baisar botamos unhas risas porq Ivan caiu.Despois a noite foi dura porque ceamos cedo e as lentejas fiseron daño e os da nosa abitacion non fumos capaces de durmir porque os do ciclo,roncaban e mobianse muito.

Ao dia seguinte lebantamonos cansos e fumos a visitar unha ferraria para mirar como se facia antigamente o ferro.Despois a tarde fumos comer a Monforte e ao acabar fumos as termas de Ourense pero Manu,Ivan,Anton e eu fumos dar unha bolta porque non nos queriamos meter nas termas.E cando xa foi ora collimos o autobus para ir de bolta a casa.

O Montefurado:

O rio fai que este lugar teña un clima continental mediterraneo,no inverno fai muito frio e no bran fai muito calor,o buraco que ten o montefurado os lugareños chamano boca de monte.este buraco construiuse no S.II para desviar o cauce do rio e obter o ouro.

Excursión o Courel

La excursión fue una buena actividad educativa para conocer el patrimonio gallego en las altas montañas, vimos varios pueblos situados en las proximidades del río.

Visitamos la ferreria que la restaurarón con una subención que les dio la Xunta de Galicia, pero al no trner un mantenimiénto constante se deteriora. Hicimos una larga ruta por la montaña, vimos dos fuentes una de ellas era de agua ferroxinoxena. 

En Monforte de Lemos paramos para comer y nos sentamos en un banco y por delante había un pequeño río en donde vimos muchas palomas, patos, ocas y un compañero (Manuel) les hechaba trozos de pan y comian como locas y mi amigo (Antón) los cojio un pato para llevarselo pero se le escapo.

 

Mi experiencia en el Caurel fue muy buena, las vistas eran preciosas, es un sitio perfecto para ir a despejar. Es un paisaje muy bonito, muy relajante porque estas todo o tempo en contacto coa naturaleza, non ai nadie que cre moleste , o aire e moi puro.O unico mala foi a noite que o colchon era mui duro e a parede estaba mollada e o dos ciclos roncaban e non paraban quietos.A cena foi mui temprano, e al lentejas fixeron estrajos sobretodo a Manuel.A visita a ferreria estubo bastantte ven, coñecin unha maneira noba de peneirar a fariña, e como facian o ferro.O pobo de Monforte e moi bonito e esta moi ben coidado. 

Tamen bisitamos a cidade de Ourense en concreto as termas do centro da cidade estan moi bonita pero as calles estaban moi sucias

Vivencias no caurel

A viaxe polo Caurel foi moito mellor do que pensaba.
Comenzou un martes as oito da mañán, collemos o bus todos os compañeiros e puxemos rumbo a lugo, A Serra do Caurel. Chegamos tempraniño ainda o sol non dera as súas horas fortes. Comenzamos a nosa camiñata montaña arriba, na cal puidemos ver, debesas, cascadas, diversas especies de árbores, pero sobre todo moita neve, o cal facía que a nosa ruta resultase moito máis dura, pero como a compañía era grata, por fin conseguimos chegar a cima e pornos a xantar e sobre todo descasar un chisco, xa que conseguiramos subir 1.600 metros de altura. O rematar puxemos rumbo o refuxio de montaña en Seara, mentres observamos unha lagoa conxelada e algunha cascada máis. A iso das 7 a nosa ruta rematou, por fin chegamos o refuxio no cal distribuimos habitacións, duchas..., cando xa todos estabamos listos a iso das 9:30, fumos a cear o bar do pobo, un lugar moi acolledor e agradabel. A cea consistiu nun bo prato de lentellas quentes e de segundo un pouco de xamón asado con patacas fixo que a cea fose aínda mellor, rematamos co postre, un flan caseiro do máis rico.
O regreso o albergue foi do máis tranquilo pola noite uns trucos de máxia e unhas partidas as carta, entre risas e bo humor, pecharon a noite ata o día seguinte.
O día seguinte comenzou cun bo desayuno de leite con totadas e mermelada, o ematar recollimos e limpamos o albergue e puxemos rumbo a ferraría, onde nos explicaron o seu funcionamento....
Nos diriximos a monforte de lemos a xantar, o rematar puxemos rumbo as termas de lugo o cal deu por finaliazado o noso día, chegando as sete o punto de encontro cos pais.

Vivencias no Caurel

Todo comezou espertando as 7 xusto cando me soou o despertador e me levantei, xa tiña a mochila feita e estaba todo listo para irme, desayunei me vistin e collin todo e me puxen rumpo a casa de Isaac para collelo e lebalo eu xa, baixamos e o chegar metemos as mochilas no autobus e empezamos a esperencia, botamos 3-4h de autobus e o chegar empezamos a andar, pola montaña cara arriba, sobre a 1 mais ou menos seguiamos andando e ivamos abanzando e atopamos neve, nos tocou camiñar sobre neve 3 horas para arriba subindo costas, ata que tocou a hora de comer, paramos 15-20min e despois o acabar de comer seguimos andando 3h para abaixo, costas pa baixo e andando sobre a neve,  caimos vastente pero o levamos muy ben, o olor dende a montaña e olor puro, non había contaminación alí, nin fumo de chimeneas queimando leña, nin nada diso, os do ciclo nos ivan explicando os lugares e todo para nos poder entender esta viaxe muito mais, vimos pontañas xeadas, e lagos, tamen rios, e cascadas, case non había coches, Onde dormidos en Seara só había 8 habitantes, 7 maiores xa e 1 de 40 anos mais ou menos, a xente imigrou a cidade para buscar traballo e lebaron as suas familias dentro de poucos anos xa non habera nadie en Seara por que se a xente mañor fallece a xoven non vai volver. e a verda e que foi inolvidable, na miña vida nunca vin iso, foi algo inolvidable, botamos todo o día andando e pasandoo ben, fixemos amizade cos do ciclo xa que eran persoas super agradables, e as 7 chegamos o refuxio, onde nos duchamos nos vestimos fixemos as camas e fumos a cear, e ao acabar a cea fumos po refuxio e estubemos a charlas cos profes e cos do ciclo  despois sobre a 1:15 fumos a durmir, nos levantamos as 8 da mañan para ir a desayunar as 9 e  deixar todo listo e linpo no refuxio e poder coller o autobus as 10, estubemos case todo o día no autobus faciamos algunha parada onde nos explicaban os do ciclo, o Monte furado, a ferreria, e máis cousas , tamen paramos para comer e despois fomos a termas,  e despois fumos firectamente a o autobus para virse para gondomar, chegamos sobre as 7 e pico e  despois xa nos diriximos pa casa, mestres tanto Isaac e eu ivamos falando dalgunhas das nosas esperiencias vividas.
Gustaoume muito o courel, e a ruta. foi unha experiencia inolvidabe.

a verdade estubo muy ben todo, con muita organizacion e mui ben coordinado. 

de feito todos mui pendentes dos demais e a verdade que foi todo xenial.  

Historia do Courel

Webgrafía: http://www.serradocourel.es/historia.htm

Vivencias

RUTAS DO CAUREL

Hai que resumir máis a información que atopaches e falar algo máis das vilas que vas mencionando.

Ruta da Devesa da Rogueira; dende Moreda ata o Alto do Couto :

• Nesta ruta encontraremos un Kilómetro de llanura, varios para ascender; nos que vamos ir vendo diferentes variedades de prantas, covas ( Oso, Longo de Meo e Vellos). Tamén veremos o mirador Pico Polín; desde esta mírase as aldeas de Moredae Parada, mais lonxe Seoane, Meiraos, Paderne.

• Hay moitas mais cousas que mirar, pero vouvos a destacar a "Fonte da Fame"; importante porque dela saen dous manantiais, un de augas ferroguinosas e outro de augas calcáreas; con propiedades curativas e con fama de estimular o apetito. 

Ruta da Devesa de As Valiñas:

• Era descoñecida pola xente de fora, encóntrase clavada na ladeira oriental da ladeira do Monte dos Corvos. Só se pode acceder por un camiño que só sabía a xente que vivia nese pobo, xa que por el levavan os seus animais a pastar. Nos anos 60 utilizábano os camións para levar os minerais extraídos das minas en Villafabrid, a dereita de Devesa e na súa parte alta. 

• Dende Quiroga a Campos de Vila, desviámonos a dereita e vamos hacia A Seara a Ferramulín, direción a Visuña cruzamos un río que vai dar a Devesa de As Valiñas. 
• Miraremos: varios prados, o arroyo Dos Corvos, 
• 
  

http://www.serradocourel.es/rutas_archivos/ruta_devesa_valinhas.htm

Ruta da Devesa da Rogueira

Reparte o traballo con Rosana posto que está investigando o mesmo tema.
Lembra citar de onde tomas a información.

Para chegar a Moreda tomaremos a carretera de Seoane a Folgoso desviándomos á esquerda a altura de Ferrería Nova, antes de chegar a Moreda encotraremonos coa aula de natureza, de donde realmente empeza o sendeiro para subir a Devesa, o ascenso faise algo dificultoso 

Lendas

Fontes do cervo

Desa fonte saen duas augas: unha marrón e outra braquecina. Segun o que contan, esa auga e medicinal. A auga marron (polo ferro que leva) din que se se bebe curanse as enfermidades dos pulmóns. E a auga branca para curar a anemía e as enfermedades do estomago. Tamen lle chaman a "fonte da fame", pois dicen que o beber abre o apetito.

SACADA DE:

http://www.rutasyleyendas.com/ruta48_devesa/ruta48.html

O tesouro do castro de Vilasibil

Contan que no Castro de Vilasibil,

SACADA DE:

http://www.galiciaencantada.com/lenda.asp?cat=25&id=1914

Lendas

                 
                         
                               LENDAS DO CAUREL


        A loba branca: Unha manada de lobos que vivían cerca do Caurel, tiñan como xefa unha loba branca.

Os lobos mataron a barios terneiros dunha aldea cercana, e os habitántes deciden ir cazalos. Vrios cans botaronse aos lobos, e a loba branca atacoulle, e mentras o resto dos lobos fuxiron, pero alguns foron alcanzados polos disparos das escopetas dos habitantes. Os homes cazaron a loba branca, e arrancaronlle a pel, pensando que a podrian vender polo seu color raro. 

A xente estaba moi asustada, porque desde ese día, os lobos aullaban màis forte,e cada vez estaban máis cerca das casas, donde se puñan diante das portas a aulla.

O hombres asomabanse as ventanas con escopetas, pero non vian nada. O único que podían ver eran unhas sombras que desaparecían na escuridade, pero ainda así os homes disparaban igual,ainda así non conseguiron que os lobos deixaran de aullar.

Cando saiu o sol, os lobos deixaron de aullar, e os homes decidiron ir a buscar os corpos dos lobos.Non encontraron rastro de ningún.

Esa misma noite, os lobos volveron a aullar, pero desta vez subiron aos tellados das casas facendo tembral todo.

Ao mencer, os lobos deixaron de aullar e desapareceron os disparos das escopetas. A xente toda asustada decide reunirse na plaza do pobo para decidir que facer.

A xente pensaban que non eran lobos, senon demonios, e por iso non se podian matar. De repente, unha muller con fama de meiga , berrou:

-Veñen a pola loba!- As voces calaron e dirixironse a ela.
-Levadelle a pel ao claro que hai no medio do bosque- dixo. Despois acercouse ao home que matou a loba e ordenoulle:
-Leva o corpo ao e bótao sobre ramas de texo de maneira que lle de a luz da lua.

O home fixo o que ye ordeou a meiga, mentres que o resto da xente se apresuraba para chegar as suas casas.

Esa misma noite, os lobos volveron a aullar, pero desta vez non era na aldea, senon donde o home deixara a pel da loba. Os lobos estaban rendindo o ultimo omenaxe a quien fora a súa raiña.

Cando saia o sol, os lobos deixaron de aullar,e os veciños da aldea non volveron a ber nin a escoitar a manada de lobos. Solo nas noites de lua chea, podense oir aullidos e alguns aseguran ver que nesas noites de lua chea poden ver na luz da lua a manada de lobos coa loba branca.

A serra do caurel e unha cordilleira montañosa situada na provincia de Lugo. Ten unha extension de 21 020 hectáreas, con fortes variacions de altitude, que ban dende os 400m ata os 1643m. O nome Folgoso do Caurel pode ser un nome pre-romanico, e outra das teorias di que deriba da palabra aureum (oro)

Natureza.

Cando a auga remove o paixase, encontra o seu camiño a obra perfecta na natureza. Lugares tan escondidos e a misma vez tan lindos. Entusiasmanme os cursos fluviais. Os ríos persiguen esta vez o espazo protexido, todo u xardín natural, unha estancia perfumada por flores silvestres que ilumuna cada día o sol de cada época. sobre todo o   ----------

O río que nace na montaña nos marca os sendeiros entre colinas encantadas dibuxando serpentes de prata sobre o paixase, para realzar aún máis a beleza de este entorno marabilloso.

O Courel está bañado por cen regatos de augas limpas onde o sol suave provoca un millon de estrelas de prata irmans das devesas e soutos centerarios castaños. hermanas de las devesas y soutos de centenarios castaños. Estás ahora en un trozo de tierra silenciosa que preside un pico al que llaman Pía Páxaro. Unas pocas aldeas aparecen enraizadas en las laderas, donde los gallos cantan una nueva alborada. Esta es la tierra mágica de Novoneyra, el poeta que nos enseñó a interpretar el lenguaje de la montaña.

Aquí tienes la aldea, rodeada de vida, con un paisaje de campos cultivados y un paisanaje acostumbrado a la dureza del esfuerzo generoso. Es la vida en común junto a la admirable perspectiva que nos seduce; y cerca, muy cerca, de las huellas del pasado. El hórreo a pie de casa, el cruceiro en la plaza, el castro en el monte próximo, las formas caprichosas de las rocas primigenias, la ferradura, las bodegas que guardan el vino sagrado… Todo esto es aldea en el Courel, llámese Seceda o Visuña. 

 webgrafíapáxina única galicia. revista digital independiente.

Lendas

                                                                        Lendas

Lenda da loba branca:

Preto dunha aldea do Courel,na provincia de Lugo vivia unha manada de lobos que de sefa tiñan unha loba branca.Un día os lobos mataron un par de terneiros e a sente decidiu darlles caza e mataron a loba branca e lebáronlle a pel.e durante 3 noites seguidas os lobos oubeaban ata que o home que matou a loba branca lebou a pel a un claro do bosque e non bolberon oubear mais.Escepto as noites de lua chea q ainda se escoitan os oubeos dos lobos.

Gastronomía: pratos típicos

Rutas

Literatura. Uxío Novoneyra

                                                       Uxío Novoneyra

O seu verdadeiro nome é Eugenio Novo Neira, nacido en San Xoan de Seoane do Courel . Fillo dunha familia campesiña, foi poeta e escritor español.
Folgoso do Caurel, foi o principal referente para os seus versos, considedaros dos mellores dentro da paisaxista literatura galega.
Amigo de Manuel María e María Mariño.
Estudou en Madrid na facultade de Filosofía e Letras, onde comenzou a escribir poemas en castelán.
En 1953 enfermou de pleuresía e permaneceu en Folgoso do caurel ata o ano 1962.
En 1955 publicou os eidos, libro antecedido por Ramón Piñeiro definindoo como " voz da terra ". Ca publicación dese libro confirmou a fama que estaba tendo, a prensa da época recollera diversas opinións sobre os seus poemas.
 El mesmo en 1955 comenzou a publicar os seus poemas en revistas e diarios, onde publicou un total de 15 poemas.

Lingua

Natureza

Historia